ต้องย้อนไปถึง 5,000 ปี ชาวสุเมเรียน ใช้โลหะ จำพวกทองเป็นหลอด แต่หลอดยุคใหม่ที่ทำจากกระดาษเคลือบพาราฟินได้ถือกำเนิดมาเมื่อ 1888 เพื่อทดแทนหลอดหญ้า โดยการจดสิทธิบัตรของ มาร์วิน สโตน  แต่หลอดเจ้าปัญหาในยุคปัจจุบัน ถือกำเนิดก่อให้เกิดขยะที่นำไปจัดการได้ยากนั้น พึ่งผลิตและใช้อย่างจริงจังในสมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ครับ

             เมื่อ “ปัญหาหลอด” ได้แพร่ระบาดจากความนิยมใช้ เพื่อความสะอาดในการบริโภค  ดูดีมีมารยาทบนโต๊ะอาหาร  สะดวกในการบริโภค แต่การจัดการบริหารยากและไม่สามารถเข้าสู่ขบวนการรีไซเคิล

             นโยบายพลิกโฉมหน้าใช้“ผลิตภัณฑ์ชนิดครั้งเดียวแล้วทิ้ง”  เมื่อวันที่ 1 มกราคม 2563 เริ่มปฎิบัติการลดการใช้พลาสติก  สร้างการตื่นตัวทั้งจาก ผู้ค้า ผู้บริโภคที่ลดการใช้ถุงพลาสติก

        ขณะที่ร้านอาหาร ก็มีการปรับตัวด้วยเช่นกัน ที่ “ร้านบ้านหญิง” ซึ่งผู้เขียนได้มีโอกาสเข้าไปรับประทานอาหาร ที่ปรับกลยุทธ์ทางการตลาดที่หันมาใส่ใจด้านสิ่งแวดล้อม

           ทางร้านได้เสิร์ฟเครื่องดื่มพร้อมกับหลอดที่ครั้งแรกไม่รู้ว่า เจ้าแท่งนั่นคือไม่อะไร  ต้องถามพนักงานว่า เจ้านี่คืออะไร
ได้รับคำตอที่ทำให้เรายิ้มว่า

        “หลอดทำมาจากหญ้าค่ะ” ทำให้ถามต่อไปว่า หญ้าชนิดไหน น้องอมยิ้มแล้วตอบว่า  “ไม่มั่นใจ”

           ทำให้ได้รู้ว่า.....กระแสการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมกำลังถูกขับเคลื่อนอย่างจริงจังแล้ว หลอดเจ้าปัญหาจะหายไปส่วนหนึ่งจากการให้บริการของร้านค้าแห่งนี้ แม้จะเพียงเล็กน้อย หวังในใจว่า สักวันหนึ่งหลอดพลาสติกจะหายไปจากโลกนี้ครับ